BESMELE TUTTU KALEMİM

 Besmele tuttu kalemim, sevdaya düştüğünden beri..

Çok dediğimde anlamadım,  ne vakit hiç dedim işte o zaman anladım benliğimi.

Bildim kendimi, kendimden içeri..

Sûrete asıla asıla sîreti küstürmüşüm, sırt dönmüşüm doğruya yanlışı yâr bileli.

 Gocundurdum gönlümü ruh mektebinden ayırıp, elif metrek bilmeden alim ettim kalbimi...

Karanlğa uyandım, mumları söndürürken, aydınlık bâki imiş çerağımı bilmedim..

 Gömüldüm boşluklara cismimi unutarak, âlem bende can imiş ben kendimi bilmedim..


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

RÜZGAR

UNUTMA

ÖRTÜ..