Kuytu

 Bazen aşk; uzağındayken yanında hissedebilmektir. Bazen aşk; uzun bir bekleyişten ibarettir. Kimi zaman aşk; titremektir, yangınlarda yanarken. Bazen aşk; susmaktır, kalbin dolup taşsa da kelimelerle. Nadiren aşk; kalbi istemektir sadece, yanlızca kalbi istemektir. Kalpte olmaktır mesafelere rağmen. Ama en çok aşk; kırılıp bin parçaya bölünmek, acıyı dost edinmek ve kederle yoğurulmaktır. Sahipsiz aşk;  muhatabından habersiz onu düşlemektir. Kimine göre aşk; kavuşmaktır, sevdiğine sarılmak gözlerinde kaybolmaktır. Bana göre aşk; Yaratana tabii olmak, kalbini O'na rabtetmektir. Ve bana göre aşk; Ah içinde kavrulmak, Aşk'ı yaratanda kaybolmaktır...

  Ey Uzak diyarın yolcusu, hayat nedir diye sorsam ne dersin bana? Masum bir çocuğun günahla tanışması belki. Yahut bir bıçağın ekmekten başka herşeyi kesmesi. Ağacı,insanı ve hayalleri.. Ya da hayat; güzel bir haber beklerken, kuşların kanatlarına, rüzgarın uğultusuna yahut bir bebeğin ninnisine  karışıp yok olmasıdır. Bazen hayat; dilenen bir küçüğün tertemiz ellerine konan, kirli maden parçalarıdır. Ne kadar kir ve toz varsa hücum ederler çocuğun üzerine, saldırırlar çalmak isterler masumluğunu. Ama o kirlenmez ki, tertemizdir, çocukluğu üstünde saklı kaldıkça. Bazen hayat tabiâtın başına gelen sonbahardır. Toprak üşür, ağaçlar titrer ve düşürür yapraklarını. Fakat yine de ilkbahar için umudun taze kalmasıdır. Nitekim hayat; hayattır işte tüm acımasızlığıyla,tüm yoksulluğuyla ve bütün karanlıklığıyla. Ve buna rağmen insanın ilkbahar avcısı olmasıdır...

Gecenin ötesinde karanlık. Yıldızlar üşüyüp kaçmış, Bulutlara rüzgar üfürmüş Şafak vaktinden kaçıyor aydınlık. Titremekte alev korkak misali, Gölgeler üstüme geliyor. Hepsi kocaman devler sanki, Birinden kaçsam öteki yakalıyor. Aklımda bildiğim ne varsa, Kalbimde saklı tuttuğum Hepsi, hepsi kanatlandı. Sonra kanatları kanadı. Ne gece kaldı Ne karanlık Aydınlıksa hiç doğmadı!..